Mijn dochter, haar stappen en de weg die we samen gaan
Mijn dochter, haar stappen en de weg die we samen gaan
Soms vraag ik me af wie wie begeleidt in dit revalidatietraject. Hoewel ik haar moeder ben, wijst mijn dochter – met haar vastberadenheid en nieuwsgierigheid – mij vaak de weg. Ze is pas vijf, maar al vijf jaar laat ze zien hoe kracht eruitziet in kleine, dappere stappen.
Mijn dochter heeft cerebrale parese en wordt bij Basalt gevolgd. Haar looppatroon staat centraal: steunzolen, fysio, ergo – het hoort erbij. Elke afspraak is een hoofdstuk in een verhaal van aanpassen en vertrouwen.
Toen een invallende arts vroeg: “Zullen we het eens zonder proberen?”, was ik verbaasd. Zonder steunzolen? Maar mijn dochter straalde een overtuigend ja uit. Dus probeerden we het. En het ging goed. Vrij, stabiel, vrolijk – precies op tijd voor groep 1.
Op school deed ze mee, misschien niet als snelste, maar wel vol plezier. De kinderen leken haar beperking niet eens op te merken. Totdat, een jaar later, haar groei gepaard ging met toegenomen spierspanning. Spalken? Liever niet. We schakelden meteen de vertrouwde fysiotherapeut in. Speelse oefeningen, rekken, zwemmen – alles om soepel te blijven.
Ook zwemmen is een verhaal op zich. Als éénjarige keek ze met angst naar het zwembad bij Basalt. Maar nu, dankzij haar enthousiasme en ongelooflijke drive, zwemt ze bijna af voor haar B-diploma – bij een klein zwembad in de buurt. Dat is pure overwinning.
Via social media vond ik inspiratie: ouders in Denemarken die met creativiteit en hoop hun kind ondersteunen. Dat gaf moed.
Zes maanden later, opnieuw op controle, babbelt mijn dochter trots over wat ze allemaal kan. Haar positiviteit werkt aanstekelijk. We hoeven geen extra hulpmiddelen – nog steeds niet.
We blijven onderweg. Met oefeningen, een open blik en vooral met liefde. Want bij Basalt wordt niet alleen gekeken naar wat niet lukt, maar vooral naar wat wél kan. En dat maakt het verschil.
Samen vooruit. Op onze manier.
Deel dit bericht:
Terug